Ruimtelijke ordening
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Ruimtelijke ordening is het proces van plannen en reguleren van de inrichting van de fysieke leefomgeving door overheden, met als doel het creëren van een evenwichtige en functionele ruimte.
Omschrijving
Ruimtelijke ordening omvat het maken van keuzes over de bestemming van grond en de plaatsing van gebouwen, infrastructuur, groen en water. Dit wordt gedaan op verschillende bestuursniveaus, zoals rijks-, provinciaal en gemeentelijk niveau, en wordt vastgelegd in regels en plannen zoals bestemmingsplannen en structuurvisies. Het vakgebied houdt rekening met diverse aspecten zoals economie, milieu, mobiliteit en leefbaarheid. Het doel is een efficiënte en prettige inrichting van Nederland met oog voor kwaliteit van leven.
Juridische aspecten
In Nederland werden ruimtelijke plannen tot 1 juli 2008 vastgelegd in planologische kernbeslissingen van de rijksoverheid, streekplannen van provincies en bestemmingsplannen van gemeenten. Ruimtelijke ordening is sterk gericht op 'wat mag' en 'wat niet mag' binnen een gebied, vastgelegd in bestemmingsplannen. Tegen een vastgesteld bestemmingsplan kunnen belanghebbenden binnen zes weken beroep aantekenen bij de Raad van State. Met de komst van de Omgevingswet is het vakgebied in beweging en zijn regels voor ruimtelijke bouwactiviteiten te vinden in het omgevingsplan.
Vergelijkbare termen
Stedenbouw
Gebruikte bronnen: